Heel lang heb ik gehoopt dat ik dit artikel niet hoefde te maken. Maar ik kan niet zomaar doorgaan met bloggen alsof er niets is gebeurd.

Op 25 november kwam mijn grootste nachtmerrie uit. Ik was al weken bezorgd om de gezondheid van Lea, zoals jullie steeds konden lezen in mijn Lisa’s Life. In oktober werd ze ziek, ze gaf pijn en ongemak aan, en ik ben zo’n 6 á 7 keer naar de dierenarts geweest. Iedere keer dachten we de oorzaak gevonden te hebben (een ontsteking, last van haar tandjes, blaasontsteking etc.) maar zo’n 2 weken geleden viel het me op dat ze steeds dezelfde soort aanvalletjes had. Ik dacht dus aan epilepsie. Dit had ik al een keer eerder geopperd aan de dierenarts, maar hij vond het te toevallig dat ik dan 2 hondjes (uit verschillende nestjes) met epilepsie zou hebben. (Lizzy heeft namelijk ook epilepsie wat gelukkig goed onder controle is.)

Maar ik begon er weer over, en dinsdag 24 november kon ik langskomen om medicatie tegen epilepsie op te halen.
Ik was zo opgelucht; met epilepsie is natuurlijk goed te leven zoals Lizzy mij al heeft laten zien. Maar toen ik laat in de avond thuiskwam, vond ik Lea op de grond. Ze lag op haar zij, haar tongetje hing uit haar bek en ze was aan het rochelen. Dit was zo ontzettend akelig om te zien, dat ik meteen de dierenarts belde ook al was het inmiddels rond 1 uur in de nacht.

Ik kon meteen komen, dus heb midden in de nacht Lea halsoverkop naar de dierenarts gebracht. Daar kreeg ze een spuit Valium om haar in slaap te krijgen. Ook wilde de dierenarts haar opnemen en vertelde hij mij dat het er slecht uitzag..Toen moest ik afscheid nemen van haar en afwachten of ze de morgen zou halen.

Brullend liep ik midden in de nacht weer naar huis, en natuurlijk heb ik nauwelijks een oog dicht gedaan.
Toen werd het 9.00 en ging mijn telefoon.. De dierenarts had geen goed nieuws en vertelde me dat Lea die nacht helaas was overleden.

Ik ben er kapot van. Lea was mijn maatje, mijn knuffelkontje, mijn kindje, mijn alles. In de 8 jaar dat ik haar in mijn leven heb mogen hebben, heeft ze ontzettend veel voor me betekent. Ik heb zo genoten van haar en kijk terug op ontelbare prachtige herinneringen. Ik mis haar gewoon onwijs veel en vind het zo erg dat ze veel te jong is overleden.

Dag lieve Lea, je hebt een gigantische leegte achtergelaten en ik mis je vreselijk. Maar wat ben ik dankbaar dat ik jou in mijn leven heb mogen hebben, en je zit voor altijd in mijn hart..

Lea
1-06-2007   –    25-11-2015

Waarschijnlijk kon haar lichaampje de aanvallen niet meer aan, en is ze rustig weggegleden. De epilepsie moest ook ergens vandaan komen en de dierenarts zelf denkt aan een hersentumor. Een en al ellende dus..Arme Lea!

Aangezien Lea heel veel voor me betekent (heeft en nog steeds), heb ik me de afgelopen tijd er niet toe kunnen zetten om ‘blij’ te gaan zitten bloggen over dingen die nu weer heel oppervlakkig lijken. Ik hoop het snel te kunnen oppakken, want het is natuurlijk ook een fijne afleiding.

Bronnen

Liefs,
Lisa